“ตอนจะได้กลับมาเรียน มั่นใจว่าทำได้แน่ๆ แต่พอเริ่มเรียนจริงชักไม่แน่ใจครับ เพราะเราต้องเรียนทั้งในห้อง ทั้งออนไลน์ ต้องเก็บวิชาของเทอมแรก ของต้นเทอมสอง แล้วทำความเข้าใจบทเรียนใหม่ไปพร้อมเพื่อนๆ เทอมนี้เหลืออีกแค่เดือนครึ่ง แต่ก็ยังพอมีช่วงปิดภาคฤดูร้อนให้ลุ้นยาวๆ ว่าจะเคลียร์ทั้งหมดแล้วตามเพื่อนขึ้นชั้น ม.5 ทันไหม
“แต่ได้กลับมาอยู่ตรงนี้แล้ว ยังไงทุกวันผมต้องใส่เต็มที่ครับ”
ช่วงเวลา 8 เดือนที่สูญหายไปกับการทำงานในไร่ หลัง ‘วง ตาวง’ ที่จบ ม.3 ในปีการศึกษา 2563 แล้วหลุดจากระบบการศึกษาด้วยผลกระทบจากโควิด-19 เขาถูกค้นพบตามแนวทางการสร้างระบบป้องกันและช่วยเหลือเด็กหลุดออกนอกระบบ
ก่อนนำมาสู่ความร่วมมือระหว่าง กสศ. และโรงเรียนไทรน้อย จังหวัดนนทบุรี ในการพา ‘วง’ กลับเข้าโรงเรียน
ถึงวันนี้เป็นเวลากว่าสองเดือนแล้วที่วงกลับสู่รั้วโรงเรียน วงในฐานะนักเรียนชั้น ม.4 แผนการเรียนคอมพิวเตอร์ธุรกิจบอกว่า เขาเริ่มปรับตัวเข้ากับโรงเรียนได้เป็นลำดับ รับวัคซีนแล้วสองเข็มจากสิทธิ์นักเรียนโรงเรียนไทรน้อย ซึ่งช่วยคลายความกังวลเกี่ยวกับโรคระบาดไปได้บ้าง แต่ในส่วนของการเรียนนั้น ยังมีข้อแม้อีกมากมายที่เขาต้องทำให้ได้ โดยมีเป้าหมายคือการได้ขึ้นชั้น ม.5 ไปพร้อมเพื่อนๆ
ไม่หวั่นเรียนหนัก เพราะตอนออกไปทำงานทุกวัน ‘เหนื่อยกว่านี้เยอะครับ’
ชีวิตนักเรียน (ใหม่) ของวงในตอนนี้คือการฟื้นฟูความรู้ โดยมีทั้งครูประจำวิชา ครูแนะแนว รวมถึงครูจากระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนคอยประกบตัวต่อตัว เพื่อให้ข้อมูลที่จำเป็น ช่วยสอนเสริมบทเรียนที่ยังไม่เข้าใจ และปูพื้นฐานทักษะวิชาการที่ขาดหายไป
“แผนคอมพิวเตอร์ธุรกิจที่ผมเลือก ส่วนใหญ่ตอนนี้ยังเป็นรายวิชาพื้นฐาน ที่จะไปต่อยอดทักษะขั้นสูงในช่วง ม.5-ม.6 เลยยังไม่ซับซ้อนมาก ผมพอทำความเข้าใจได้ สอบกลางภาคที่ผ่านมาก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง เพราะมีหลายส่วนที่ยังไม่เข้าใจ
“ความรู้สึกเปลี่ยนไปเยอะครับ เริ่มชินกับการนั่งเรียน ทำงานส่งอาจารย์ ได้อยู่กับเพื่อน ทีแรกเขาก็งงๆ กัน เพราะไม่เคยมีคนเข้ามากลางเทอมแบบผมมาก่อน เรื่องที่ดีคือมีครูคอยช่วยแนะนำอะไรต่างๆ กลับบ้านก็ใช้คอมพิวเตอร์ที่ กสศ. มอบให้มาฝึกฝนด้วยตัวเองต่อ ทำให้เข้าใจบทเรียนเร็วขึ้น
เมื่อถามว่าต้องการความช่วยเหลืออะไรเพิ่มเติมบ้าง วงบอกว่า
“ผมคิดว่าตอนนี้ได้รับเพียงพอแล้ว ที่เหลือก็อยู่ที่ตัวผมเองว่าจะทำได้ไหม เป้าหมายตอนนี้คือผ่าน ม.4 ไปให้ได้ก่อน คิดว่าน่าจะยังไหวครับ แต่อีกใจก็กังวล กลัวเรียนไม่ทันเหมือนกัน เพราะเวลาเหลือไม่มากแล้ว แต่อย่างที่บอกครับยังมีเวลาช่วงปิดภาคฤดูร้อนที่เพื่อนๆ ปิดเทอมกัน แต่ผมจะเอามาใช้เก็บหน่วยกิตให้หมด ถ้าทำได้ก็เจอกัน ม.5…หรือสุดท้ายมันไม่ไหวจริงๆ ก็ต้องเริ่ม ม.4 กันใหม่
“บางทีก็มีครับที่ท้อบ้าง แต่ก็จะขอทำเท่าที่ทำได้ให้เต็มที่ครับ ไม่รู้สึกกดดันแล้ว ถ้าเทียบกับชีวิตช่วงปีก่อน ต้องออกไปทำงานถอนหญ้าทั้งวัน มันเหนื่อยกว่านี้เยอะครับ ตอนนั้นเรื่องเรียนอยู่ไกลตัวมาก คิดถึงโรงเรียน เพื่อน ครูอยู่บ่อยๆ มาวันนี้ผมได้กลับมาอยู่ในบรรยากาศโรงเรียนแล้ว สิ่งที่ทำได้ก็มีแค่พยายามให้มากที่สุด แล้วจากนั้นผลจะออกมาเป็นยังไงผมก็ยอมรับได้ครับ”
